Ah Kalbim

Ah kalbim!
Ne de çabuk pes ettin gurbet kahırlarından
oysa muhkem bir kale bilirdim seni
şimdi tutunacak bir dalım yok
ürküten rüzgârlarından korkuyorum bu kentin



Ey bu şehrin yerlileri!
Yaşayamamanın çetelesini tutanlar
sizlere itaat etmedim diye
kanattığınız yaralarımı bırakıyorum
gözyaşlarımdan arta kalanı da
ki bu kentin tutsak kuşlarıydı
gözlerimi yaşartan
şimdi içimde bir deniz kabarıyor.



Senden yana gecelerim hep kanar durur
açık denizlerine yelken açsam
ağrıdan akan acılarım diner mi?
Göç etsem gözlerine
mavi sahillerine mahmuzlasam sevda atını
sonra damarlarına aşk mührünü vursam
gurbetin küllerini savurup
yetim kalmış yüreğim sılayı sunsan.



Şimdi bir kavmin içine süzülüp
acılara boyanmış anılarımla geldim
ne olur sen olsun kuşumu vurma
gözbebeklerinde ben varım
sen varsın...



Korkuyorum sizden ey
esrarengiz vaktin insanları
gözleriniz ihanete ayarlı
siz bayan
siz bey-efendi
siz kalbime hücum eden kan pıhtıları
nefesinde hastalıklı ömür barındıranlar
ne de çok insafsızsınız
siz yüzüne sahte gülücük çizen palyaçolar
siz beklendiği yere gelmeyen kara gölgeler
ne de yabancısınız kendinize
siz dillerini geceye çözüp çarşaflara kusanlar
altın kupa içinde sundunuz bana zehrinizi
kahrınız bin beter
elleriniz ah elleriniz
nice Zekeriya'yı
ikiye biçer





Şimdi sen ey
arta kalan kalbim!
N e r e d e s i n ...