Ahir

Okuyarak değil yazarak anlarsın
kaç cümle karalarsın
yazarsın okuduğunda anlamsız dersin
çizersin üstünü
kalan boşlukları doldurmaya çalışırsın
eksik gelir
çünkü yazdığın o an önemlidir
acıdan mı cümle kurarsın
yoksa
yazmak için mi
acıdan yazıyorsan o boşlukları dolduramazsın
tekrar acıtırlar seni
ve yine okumaya başlarsın
tek tek doldurmaya başlarsın kalan boşlukları
anlamsız dediğin ne kadar cümle varsa
anlam yüklemeye başlarsın teker teker.



Neden mi yazıyorum bunları
acıyorum bende
kanamayan ne kadar yaram varsa
şu anda kanıyor!



Cümlelerimin ağırlığını hissediyorum omuzlarımda
ve
hayatın cilvesini
her defasında düşmeyi öğretenleri aklıma getiriyorum
sonra inatla ayak da durmayı hatırlıyorum.



Anlaşılan bugün yine uzun bir gün olacak
dışarıda yağmur çiseliyor
güneş dokunmadı bu defa parmak uçlarıma
sonbahar gibi içimden dökülen sözcükler.



Susuyorum
çünkü içimle konuşuyorum bugün
en başından beri yanlış yaptığımı
sonuna gelmeden anlamıyorum.
Ben gömleğimin düğmelerini
hep yanlış ilikliyorum.



Saçlarımın ucuna kadar kırık bir bedenim sadece
arada kendimi okuyorum yüksek sesle
okurken kirpiklerim ıslanıyor
ve
kimse duymuyor
ama ben söylemiş oluyorum içimden geçenleri
bu yüzden yarım kalıyorum galiba..

Bugün adsız bir kimliğe büründüm
uzun zaman oldu
eski ben yine karşımda
temizlemeye çalışırken kirli duvarları
boynuma sarıldı çaresizlik
bu yüzden bırakmayın artık parmak izlerini
dokunmayın!!



Yağmurun ayak seslerini duyuyorum
dışarı çağırıyor
ıslansam diyorum,sırılsıklam olsam
benimde kirli kalan duvarlarım yıkanır mı
içimde ki öfkem azalır mı bilmiyorum
bildiğim bir şey var ki
kül olmuş yüreğimin ateşten korkmuyor olması
bu yüzden
Islanan kirpiklerim yağmurdan kaçmaz!


26/11/15