Ahir Zaman Düşlerim

masal bir şehrin koynuna atıyordun
neyimiz varsa geceden
canım üşüyordu düşerken sabaha kırağı
Ay'ın rahminden koparıyordun aşkın cenin halini
dolanıyordu çıplak ayaklarıyla Azrail güneşin çekirdeğinde
dimağımda şeffaf bıçak darbeleri ,
divane ömrümü biçiyordu kundağında
kucaklıyordum üzerime döktüğün zaman çığlıklarını
gözlerinde yalnızlık sofram bereketleniyordu
yorgun yıllara çalım atıyordu bir gece vakti güneş
sen çınar oluyordun gövdende büyüyen acıyla
ben senden dökülen yaprakları iliştiriyordum sol yanıma

-sen şimdi sesini çarp o dağlara, yankısı bana kalsın -

hâlâ ,
sürüklüyorum umutları bir üveyik kuşunun körlüğünde
geceyi piç eden sözler beni yerle yeksan ederken.
bil ki,
bir can yol alıyordur o an zimmetli yemin içinde.
akrebin tik takları on kez vuruyordur ardı ardına
esniyordur çay lekeleriyle dolu kağıtlarım
gece diriliyordur mıhlandığı yerde el yordamıyla
öpücük konduruyordur ölüme yedi kambur tepe

-biraz daha dikkatli baksa görecek İstanbul gözlerimde seni -

masal şehrin üzerine bombalar yağıyordur o an
içime dokunan ne varsa dudaklarının imlâsından
anadan üryan bir tabuta siyah giydiriyordur
mağrur yalnızlığıma çiçekler takarak salkım saçak
eşgâlin bedenimi binlerce mevtaya bölüyordur.

-sen şimdi yakut tak gözlerime, yoluma ışık olsun -

ihtilâllerden gebedir hep şu kambur ruhum,
doğuruyordur her gece yedi dehlizli şehri yırtarak!
Sen yüzünü çevir mahkûm !
yıldızlar zaten kazaren uğramıştır kentine
birazdan dağlarını sallayacak dertten zanlı ağıtlar
duvarlarında ağlayacağım kutsal yemin üzerine
alnım ayaklarının dibinde secde de...

-Az müsaade! -
- ben şimdi kalbimi toplayayım ahir zaman düşümde -



(ikibindokuzuntemmuzu)


Şiirimi güne düşüren değerli Şiirkolik Seçki Heyetine ve okuyan, yorumlayan kıymetli yüreklere teşekkürlerimle.