Ahlakın Elaltı Soytarıları

küpeştesinde itleşmiş yüzleriyle, baharlaşmış düşlerin esiriydiler
yarınların üstüne üstüne yürürken ahlakın el altı soytarıları
utancı bir geceye yatırıp
yanılgıların ve günahların son izlerini de sildiler

serdiler saf yüreklere postu
cürümü gizlediler
girdiler insanlığın bacak arasına

hayat arsız okyanusları bastı bağrına
can bir yana düştü
ten bir yana

sömürdüler
dili yoktu, feryatsızdı
çiğnediler, emdiler kanını
posasını tükürdüler

güneş kırıntıları saklayan kalabalığın cebinde
kim ayıklar kırılan dalların kederini
özlemini kim anlar

ey cesedini sırtında taşıyan kor ülkesi
yecüc-mecüc delemedi de demirden setti
kim başlattı bu kıyameti

sen söyle
sevgi bahçesinde açan nefret
cennet kimlere hasret

ateşe verdiler evleri, zeytinlikleri
güvercinleri birer birer katlettiler
terini
topunu tüfeğini
kundaktaki bebeğin geleceğini
güneşi kemirdiler

düğümlendiler yüzyıllık intikama
atlası alt-üst ettiler

bilgece duranların duruşuna mı aldandık
nedir gün ortasındaki bu karanlık
ılgım saydık görüntüleri
kanamalı dilimizin içinde sessizlik saydık
yüzümüzü memleketimizle örterek
bugünkü yozdan, yarın ki düşmanı göremedik

tarih şaşırdı kulvarını
zamanın cinayete kestiği gecelerde, kılıç kından çıktı
candan can koptu yeniden vuruşmanın kursağına
kurudu toprakları yurdumun
ve tenler, birbirinden kopan eller kadar soğudu

büyüyen, kutlanan, ödüllenen
kara düşler düşürmeyen ak eşiklere
çocukluğumuzun yağmurlarını özledik
usancımızı yendik
biledik direncimizi

ne yanmanın destanıdır
ne de yorgun bir militanın ağlaması
ölüm üşümesi hiç değil
bu, ayağa kalkın diye yetmenin sesidir