Ahşap Kokulu Düşler

yürüyorum kilometrelerce/ arkamda koca şehir
bağırıyor kaldırımlar çıldırmış gibi
ağlamaklı köhne bir ev
ve içinde dağılmış bir sevda delirir
önce gözlerim terk edişte
ayaklarım sonradan gelir
bir yüreğimi toparlayamam köhne evin odalarından
korkuyorum içine saklanan koca bir yakarıştan






bıraktım arkamda gecelerimi döven rüzgarları
güneşi götürüyorum yanımda
artık ağustosta yapacağım kardan adamları
üşümeyecek ellerim dokunduğunda
bu son içişim aşkı ayaklı bardağından
unutacağım bordolu akşamları en dolu tarafından
ve saçlarım
siyah/uzun
parmaklarının dolandığı
her taradığımda acıtıyorlardı canımı
şimdi kısa ve sarı






topladım aynadan siluetimi kendine küs
paranoyak bir duruşla arsızca istediğim son öpüş
sana kalsın istemedim hiçbir düş
ahşap kokulu odalardan topladım gülüşlerimi
ve sevişmelerimi yatağından
değiştirdim çarşafları
namluya doldururken dokunuşlarını
kanamalı aybaşlarını yüreğimin her çaldığımda kapını
istemedim gelsinler benimle
gözlerini çiviledim boş bir çerçeveye
sana yazdığım son şiiri toplarken duvarlardan
bakmadım kelimelerin isyanına bile
özneleri çekip aldım usundan
şimdi hepsi öznesiz düştü yola benimle






dövünürken duvarlar
gölgeme değdi elin
ahhh!bilsen
kendimde değilim
denizleri özledim
mor sabahlar düşlüyorum kendime yosun kokulu
kayıyor zemin ayaklarımın altından
yüzümü yalıyor tanıdık bir sıcaklık
ıslanıyor bütün terk edişlerim
bir deniz akşamında eylül dokulu
çimdikle beni
gözüme çarpmasın kendime her gelişte
güneşin değmediği bir sevda esrikliği
ten eskisine durmaz her yürek yenikliği






resimler çiziyorum ara sıra senden habersiz
şiirlerim kadar uzaksın içimdeki renklere
zaman üstü bir dervişlik benimki
çağ atlattım senli tümcelerime
kelimeler durmuşken istihareye
hep yeşile yoruyorum düş/üş/leri
zarflayarak senden kalma mahşeri sevişleri
postalıyorum her birini isimsiz adreslere
sahi...! memleket nereydi...