Aidiyet Travması

aidiyet travmasıdır
dili sürçen geniş zamanlı bir yakarı
unutmak uzun zaman alır halbuki
oysa dar açılıdır bacakları...
ne meretsin sen ayrılık....



suskun bir aşınma kalır geriye
kabuğunda ölmüş bir deniz canlısı gibi
tuzu değişirken damarlarında ki kırmızıyla
sarmalanmış bir kadın sancısı misali
ne ucuza imha olur
ne atabilirsin kolayca...



tutarsız bir melodram öykünür durur koynunda
alacağını isteyen ahmak kandırılışlar tutar köşe bucağı
doymamış aşk oranı kazan kaldırır işte
söver durur boyuna geç(eme)mişe
deşifre karanlık kuşanır tekmil milisler
en huzursuz karanlıklara gece denir şiirde
o afilli beraberliğin en küçük üveyine
yama altından yâr sızdırır üşütür ,azdırır
soy ağacı Nemrut'a dayanır
aşktır
acıdır
acıtır
ilacı özlem yakar vakitsiz
en çok da hasret ağacıdır
dalı, kolu yitik yenlere dürülmüş parmaklarda
aralık perdeden sızan temmuz harcıdır elvedalara...



kaç şarkı var değil mi?
özürlü kelimelerin tazyiğine bulanmış
nice şiir törpüsü yamanmıştır, rayihası kesilmiş tümcelerle
n'olur
gel gitme makamlı
inanırım
kelimelerde ki çekici kuvvet köprüsüne
anlarım hatta
ki;
hiç bir şair yalnız kalmasa aşkın önsözünde...



çare değil, öğrendim artık
ç/ağrılı harflere tutunmak
tası tarağı yelken edip rüzgara soluk dayamak
ehil cürümler kaskatı kesilmiş zürriyetten
biliyorum
yine,mahiyeti endamının dişine kavuk bile olmayacak
ki;
her giden gün bir ötekine emanet oyuncak
ne kötü değil mi?
bu kez menfezinden orkide doğmayacak güneşin
ardında hecelerden kuşanmış orduların
artık garabet harflerden dokunmuş kıyafetlerin olmayacak


bekleme artık caniçim
ne dilim ne de yüreğim artık çağırmayacak...





ToprağınSesi