Akıl Ve Gönül

Aklım bir hâkim gibi, âdil durur içimde.
Gönlüm volkana benzer, hep kudurur içimde.

Sen; aklıma gönlümün gereksiz öğüşüsün.
Aklım ile gönlümün, sonuçsuz döğüşüsün.

Gönül aşk için çekti, kılıcını kınından.
Gemilerini yaktı, dönüş yok akınından.

Cismin bir başka güzel, her huyun daha başka
Gel! Bir de sen hüküm ver: Nasıl düşülmez aşka

Çocukluk düşlerimde, yerin hep tek olurdu.
İnsan suretindeyse, eşin melek olurdu.

Aklım sırt çevirir, gönül bakar ardından.
Acı aklıma; kurtar, gönlümün dırdırından.

Ya giriver kalbime, aşkınla yandır onu.
Ya böğrüne kama vur, hepten uslandır onu.