Aklımda Değil Yanımda Olmalıydın

Kafamın içindeki sesler, beni kendimden uzaklaştırıyor.
Ne ağlayabiliyorum ne de bağırabiliyorum.
Tıpkı senin gibi ben de susuyorum.
Boğazımdaki düğümlenen acıdan konuşamıyorum.
Bugün fark ettim bu kadar yalnız ve çaresiz oluşumu...
Meğer gittiğin gün yapayalnız kalmışım.
Az önce dindi çaresiz ağlayışlarım.
Yine yalnızdım.
Ve sen yine aklımdaydın.
Oysa aklımda değil yanımda olmalıydın.
Belki de sana ilk defa bu kadar çok ihtiyacım vardı.
Ama baktığım hiçbir yerde sen yoktun.
Baktığım her yerde senden bir parça varken...
Susuşlarına mesafeleri de koysaydın keşke.
Ben gidemedim, sen gitseydin bu şehirden.
Hiç değilse gözümün önünde sessiz kalışlarını görmezdim.
Giderken kaldın sen.
Ve en çok da sessizliğinle yaraladın beni, sensizliğinle değil...