Aklımda Kalışını Severim -II-

Keşke diyorum bazen Sofia

keşke çocukken tanısaydım seni

inan ki

parkta saatlerce beklediğim salıncak sıramı verirdim.

Milyonlarca gözyaşı döküp

yinede sende kuruturdum içimi

ben seni özlerken

gündüzün tam ortasında

gökyüzünde yıldız aradığımı bilirim.

Hiç bıkmadım, yorulmadım, küsmedim

ama sen hiç görmedin....

Bilirim bakarsın biryerlerden

herkes giderken

senin aklımda kalışını severim

Sessiz kalmakla

çığlık atmak arasındaki araftayım Sofia

sensizim boğulmak üzereyim

intihar ipleri dolamışım boynuma

üstelik sandalyeyi itemeyecek kadar takatsizim.

Sen kalbimin

kimsenin uğramadığı terkedilmiş köşesine

o güneşsi gülüşlerinle geldin.

Söyle nasıl sevmezdim...

çünkü

adında gördüm harflerin birbiriyle öpüştüğünü

yağmur sonrası

toprak kokusuna eşdeğerdi saç tellerin.

Ben

özledim yazan tüm sevda şiirlerinin

hep

fosforlu sarı kalemle altını çizdim.

Hiç kaybetmedim

başımı yastığa koyunca tavandaki karanlığı izlerken.

Cennetle,

cinnet arası bir yerdi seni sevmişliğim.

Yokluğunda

günyüzü görmedim ki ben Sofia.

işte sırf,

bu yüzdendi d vitamini eksikliğim.

Ki sana kavuşmak

fiziksel intihara bir provaydı bilirdim.

Öyle öldüm,

öyle çok öldüm ki Sofia

hep senden habersizdi gömülüş saatlerim.