Akşam

Akşam ;
perdelerime açılan kapı
İçimin pusulasına uzanan el,
her güneş batımında hülyalarıma
''elveda'' diyerek koştuğum vagon

Örtüler aydınlığın pelerini de olsa
devler kesti sanırım
sokak lambalarını
ve ırmaklarımdan bıçak gibi süzülüp
doludizgin
sessizliğe uzanan
bir kimyayı patlatır beyin hücrelerime

Ne korku ;ne umudum:
Hiçbiri benim değil,
sade geceler benim
doyasıya koynumda
sımsıcak elleri var ve menekşelerden dili
kimse bir deliliğe yeltenmez bu dünyada
bir çilingir sofrasına açılır atlas halı

her akşam oluşunda
özgürlüğü denerim.