Al Canımı Azrail

Kalem kâğıda sarılmak,
Ne kadar doğru bilmiyorum ama
Bildiğim bir şey varsa o da,
Sizden başka kimsenin olmadığıdır yanımda.
Gözlerimden akarken yaşlar,
Elmacık kemiklerimden yanağıma doğru,
Kendimi çok ama çok yalnız hissediyorum doğruya doğru.
Kimsem yok değil yaradanım var,
O bırakmaz beni biliyorum.
Ama ben onun karşısına çıkacak kadar,
İyi biri değilim, bunu da biliyorum.
Şu an ezan okunuyor,
Yaradanım beni çağırıyor huzuruna.
Ama benim yüzüm yok ki,
Secdeye kapanıp yüz sürmeye yoluna.
Biliyorum ondan başka gidecek yerimde yok yurdum da,
Araftayım ey Azrail gel al canımı,
Dayanamıyor artık bu can, bu yaşama.
Ölmek çare değil onu da biliyorum ama
Bir dakika da olsa sussun,
Şu beynimdeki seste, rahata ersin düşüncelerim,
Öldür beni Azrail, al canımı da bitsin,
Bu ümitsiz bir vaka gibi,
Yaşamın kıyısına atılmış aciz insanlık rolü.
Rol yapmaktan bıktım,
İnsanları mutlu etmeye çalışmaktan,
Onların sorunlarını dinlemekten yoruldum.
Gücüm kalmadı artık Allah'ım.
Gözlerimde de yaş.
Ben artık insanlarla,
İnsan görünümlü şeytanlarla,
Ve bu kafamda ki düşüncelerle uğraşamıyorum.
Yoruldum, çok yoruldum.
Bu ikilikler, bu ruhumdaki ikilikler beni mahvediyor.
Ömrüm hep kararsızlıkla, seçememekle,
Yalanla, dolanla iş çevirmekle geçiyor.
Ama artık bitti, bittim.
Fişimi gel ve çek biran önce Azrail
Beni hayata bağlayan bir şey kalmadı artık.