Alabildiğine Umut

Ve şimdi yeniden çocuk olmak
Alabildiğine gülmek ve alabildiğine ağlamak
Bu kadar zorlaştı mı çocukluğumun karesinde ?

Yıldızların avuç içine döşedim paslanan umutları
Gece çarşaf oldu döşeğime
Siyahlığı yorgan üstüme
Zamanın içinde yuvarlanan bir nokta olmuşum dünyanın gözünde
Alabildiğine bucaksız ve alabildiğine karanlık

Dağın eteğine asılmış huzur
Yeşilliğin ardına gizli gözlerde asılı kalan yaşlar
Kaya dibine oturmuş beklenenler
Yamaçlarda kaybolmuş yaşanılanlar
Alabildiğine yüksek ve alabildiğine uzak

Yağmur damlasında özlemim
Damlanın toprağa kavuşma heyecanında gizliymiş benliğim !
Toprak kokusunda saklıymış çocuk yanım
Sel olup çukura gömülmüşüm meğer
Alabildiğine imkansız ve alabildiğine bulunmaz olmuşum

Rüzgârın sert esintisindeymiş hoyratlığım
Her savruluşta ruhumu kayıp vermişim
Her fırtınanın peşine düşmüş ayak izim
Her ılık yelin sabahında gözlerim yaşa bulanmış
Alabildiğine sessiz ve alabildiğine umarsızca büyümüşüm

Bitmemiş hayatın ucunda gezindirdim gözlerimi
Bitmemiş bir şarkı gibi asıldım her notanın bacağına
Bitmemiş bir aşk gibi yaşadım gecelerimde seni
Bitmemiş aşka şahit oldu kulaklarım
Bitmemiş yarınların ezgisinde yeniden dirildi ruhuma uzak bedenim
Alabildiğine riyakâr ve alabildiğine acımasızca savrulmuşum

Gecenin sorgusundayım
Çocukluğun karesinden siyah,beyaz perdesinden uzakta
Yaşanmışlıkların odak noktasına asılmışım
Avaz/avaz bağırsam duyanım yok !
Çığlımda kayıp olsam bulanım yok !
Yıldızların avuç içinden baksam görenim yok !
Yağmur damlasında saklansam
Rüzgârın yakasına yapışsam tutanım yok !

Notanın bacağında kalayım
Ezgisinde ben olayım tekrar doğayım
Yarınlara umutla sarılayım
Alabildiğine inatçı ve alabildiğine umutlu yarınlara selam olsun...