Alabora / Dokunmayın

bazen habersiz yalnızca gönlüme yazıyorum

yazmak rahatlatıyor
öfkemin doruğundan sıyrırlıp
fark ediyorum gözlerimi
bir kahve eşliğinde
bürünebilirim masmavi denize zil zurna olmadan
sessizce ...


bazen yazmak ürkütüyor beni
cambaz kalem
elbette tutan ellerim
lakin
bileğimin gücü ne ki;
ya öldürürse şiir kendini
ya bir mazlumun ilişirsem yüreğine
öksüz bir cümle kapılırsa gafletine
biliyorum
gül bile çare değil küskünlüğe bazen

deli gibi yazıyorum
en çok bu hali mi seviyorum
rapor sevk ediyorum her tümcede
ağlıyorum satır satır da
sümüklerim akacak kadar ve utanmıyorum
haykırıyorum
zır delilik
-seviyorum ulen !
tabi geçiyor içimden türk filmi repliği

hayat oyunlarını akılsız seviyorum.
yazıyorum bu yüzden...

betofın çalarken, kulağım düşmüyor can pazarına
ama
ahh Gülay'ın sesi
takvimler filan...
mekan, mesken dalıp gidiyorum

arada bir kimliksiz iz düşümü
cibilliyetinden mahrum
irfanı olmayan peçeli adama
terör tetikliyorum alabora oluyor kalem
-manda gibi yuva yapmışlar dağlara
deviriyorum dağları
sığmıyorum nefretime
lakin Tanrı yaratmış onları da
şeytanı al ruhlarından, Tanrım!
susamışlar doymuyorlar kana

karanlık...
çocuk oluyorum hemen
rastgele
-dokunmayın bana...