Alaca Karanlık

Ben hep yalnızlıktan birde ölümden korktum.
Sen olmayınca ben hep yalnız kaldım.
Oysa ki, yine yenemedim bendeki bu korkuları,
Her cümlen hançer oldu saptandı yüreğime,
Bin kez öldüm sözlerinle ama bin defa nefes aldım hayatta
Fakat yine alışamadım seninle ve sensizliğe...

Ne seninleyken yeni bir başkası oldu, nede sensizken yerin doldu.
Olmadı birtanem... senin yerine kimseyi koyamadım.
Biz hiç aynı noktada buluşamadık,
Bulmaca karesi gibi çözemedim aşkımızı,
Yaşanacak aşkımız diyecek cümlemiz olmadı,
Yada bizim aşkımız diyecek cümleye sahip olamadık...

Yine ne gün aydınlık, ne de cok karanlık
Aslında biz tan vaktindeyiz...
Ne tam geceyi ne de tam gündüzü paylaştık
Tam ortasında alaca karanlıkta kaldık...