Alaz

I.

Gün yüzünü dönmeden gül yüzüne,
yüzün henüz bir ses kazanmamışken,
ciğerlerimdeki nefesimde
Beni yorgun düşerken gördün.
Beni, asma bahçelerinden,
göğsüne düşerken gördün.
Göz kapaklarımın yangınını dindirdiğinde yağmur,
yağmur ıslattığında ruhuyla ruhumu,
beni beş metre derininde,
gözlerinin içine gömülürken gördün.

-uzak bir yoldan gelen,saçlarına düşen keder-

ki habersizdir bazen sevmeler
terk edilmiş parkların sonbahar kötümserliğin de
ve sen bir ah! deyip düştün içime.
içim ki yaralı karanfiller mezarlığında bir yüz
bir yüz ki tekrar anlam kazanır yüzünde,
sakallarımın keskinliğinde.

II.

ömrüm!
bu bir nidadır sırtımda
kimi zaman bir isim
ne çok söylenegelsin diye beklediğin
dudaklarımı ısırarak ertelediğim
aklımın damarlarından sobelenerek
eskittiğim

ah kendimsizliğim
o gün geldiğinde sen de gitmeliydin
bak dağınık kaldı şimdi ellerin
düşgüzar ve ahraz ruhum
hep toprağında
yarımdır
esrikliktir
saçlarımın aklarında


III.

aynı şemsiyenin altında
ve kaldırımlarda
üşümesin diye elin
uzasın diye gülümseyişin
ve üşümüş elim
elimde..
ve izi parmaklağında saklıyken
sıkılgan bir akrebin
düştük yollara
ayaklarımızı kanatırcasına

ne yazsam olmuyor-u geçeli zaman
es verdim yazmaya
ki yazsam içime bakan tükürüyordu
yazdıklarıma

yine aynı soğuk üşüyor gecenin sesinde
sesim her zaman bir gizeme gebe
sustukça ve konuştukça
(çokça)
kendimden ve kentimden gizlediğim
yokluğuna...

IV.

aç yüreğimi
dudaklarımın ve bedenimin sesini
yüreğini aç
işit sessizliğimi
anlatsın sana toprağına düştükçe
yeşeren ama
hemen tekrar çölleşen dilsizliğimi

kanıyor yapraklarım
yapraklarım hep kanıyor
varlığınla
yokluğunla
kanadıkça yeşeriyor
yeşerdikçe
ben
toprağıma
düşüyorum
sakallarımdaki aklarla...

Deniz Pınar/2017