Alazlanmış Duyarlıklar 4

1.

söner orman yangınları

söner birgün söndürülür

ama hayat binlerce kez şâhittir buna

sönmez yürek yangınları

büyür harlana harlana

2.

daldaki serçe

ötsün dursun öylece kendi dilince

ben bir ayrılıkla bin yalnızlığın

esiriyim burada

sussam ne, susmasam ne?

3.

sen orada güldüğünde

devrim öncesi manzaralar oluşuyor burada

yâni alın teri ayaklanıyor

yüreklerin teri yâni

sen orada güldüğünde

kaçınılamaz biçimde çıkmaza saplanıyor

feodaliteyle burjuvazi

4.

şiirdir

başım gözüm üstüne

ahmed arif’ten gelir

rüzgârlandırır bütün yaslı günleri

önünde dağ gölgesi, ardında gelincikler

5.

abdülkadir bulut

“gözyaşları da çiçek açar”

demişti bir şiirinde

boğulduk, yandık, kötü savrulduk

çiçek açmasını bekliyoruz gözyaşlarının

elimiz böğrümüzde

6.

ağustos gitti gidiyor

bir yaz daha eksildi ömrümüzden

ağıtsız günümüz yoktu nerdeyse

hep zifiri karanlık, hep uçurumlar

sesimiz allah’a hiç ulaşmadı

7.

aylardan eylülse bir kez daha hatırlanır

vakitsiz ölümler ve kalın ihânet

insan insanlığından utanır, ağaç ağaçlığından

damla damla birikirken damıtık öfke

yoldaşlar acıklı bir türküye sığınır

8.

ey gülüşü gizemli güzel

resmî târih ne söylerse söylesin

umrumda değil

ben sana çağ yangını

sen bana ihtilâlsin

9.

gidebilirsin artık gönül rahatlığıyla

fakir ömrüm, üzgün ömrüm

bundan böyle söz gerekmez

yeter bunca yaşadığın