Alfabeden Bir Fazla

Yorgun bir hoşça kal bırakmışsın

kıyamet gibi hüznüme

şiirlere kazınmış çığlıklarım

ve bir yanım

hep zifiri karanlıkmış gidişlere.

Omuzlarımda ağırlığıyla eksik kalmışlığın

aşığım kanatlarım olmadan uçurumlara

dalga sesine uzanırım hafiflesin diye acılarım

ve sonra

merhem olur kirpik uçlarıma dalışlarım.

Hep senden uzağa düşer bu şehir

eşdeğer sayılır tüm harflerin kırılmışlığına ruhum

ki sen

alfabeden hep bir fazlaydın bilirdim

uzaklarda yankılanırdı sesim

ne çok dinlenmiş de anlaşılmamış derdim

hala sokaklar var oysa sığmadığım

ve hala mevsimleri taşırıyor içim.

Hüzün yer edinmezmiş bu iklimde

aynı yerden yeşillenmezmiş umut

harfler düğümlenir dudağımın kıvrımlarında

bu dünya hep beklemenin insanı sevdiğim.

Eksik çalınır biraz da notalar

içimde birikir koca bir çığlık

karanlığa yoldaş siyahın her bir tonu

oysa yurdu bu dünya terkedilmenin.

Yüzümdeki çizgilerden yürürüm hep

nicedir yarım bırakılır uykularım

ilmek ilmek işlerim hasretini

şiirler dizerim harf harf yokluğuna

bu dünya,

şehri sayılır buralarda beklemenin.

Molasız taşırım susmalarımı

hep mi yara bırakır öksüz ayrılıklar

hep mi yalpalanır sahipsiz kahkahalar

gökyüzünden renkleri çalar günbatımları

ne de olsa yarım kalanların durağı bu dünya

haykırışı sessizliğin.