Alıcıkuş

bir öç almak gibi
açıyorum gökyüzüne penceremi.
bir alıcıkuş sızıyor
yara veriyor, yaşama.
uzanıyorum,
el kadar bir kanat
damla gibi bir uçuş
bozuyorum
elimle yokluyorum varlığını
bir bir sayıyor o da kaderimi,
simsiyah ve keskin
ummadığı şeyler görmüş
tedirgin.
elime uzanıyor
benim elimde susuz bir kalp,
seslenir gibi yapıyor, diğerlerine
gözleri muhakkak ki ışıksız.
bırakmıyor kaderimi
birleştiriyor, bir diğeriyle
siyahlık dağılıyor
sis çöküyor
ve en son
uçacak dahi halsiz
yol gösteriyor karanlıktan.
biliyorum.
kimse anlamaz halbuki.
his,
alıcıkuştan sızıyor,
ve kaderimi görüyorum;
ilk kez.

16/06/2017