Alıkoy Beni Şiir

Şiir, alıkoy beni!
Ellerim titremekte yalnızlıktan.
Medet beklemekte nefesim bir kuru ottan.
Bedenim kaymakta yavaş yavaş, karanlık sokaklara,
Ayaklarım ilk adımda,
Daha şimdiden dolaşmakta.

Şiir, alıkoy beni!
Özlemi düştü yine körpemin,
Ciğerimin tam orta yerine.
Sancılar inlemekte bir bir tesbihimde,
Üstelik sisde çökmüş,
Yalnızlığımın şehrine.

Şiir, alıkoy beni!
Efkarımı al benden, hiçbir günaha bulaşmadan.
İçmeyeceğime dair yeminimi de bozmadan.
Ne olur çok bekletme beni,
Onsuzluğun acısıyla,
Düşüp bir köşede kalmadan.

Şiir, alı koy beni!
Razıyım seninle birlikte sessizce,
Bir adım geridende olsa, köşeye kadar yürümeye,
Kağıdım, kalemim yok diye sakın gelmemezlik etme,
Kirpiklerimden hecelerim seni her adımda,
Uzaktada olsa,Körpemin yüreğine...


Saygılarımla,

Murat ÖZTEMÜR
24.12.2010/21:55