Alisa VI

Kar beyazı düşler kuruyordu Alisa
Güneşin son ışığının penceresine vurduğu anda...

Soldu zamanla düşler
Kırgınlığa ve hüzün rüzgarlarına kapı araladı mevsimler
Sallandı seven kalpler dar ağacında birer birer
Bilemediler
Seven hep kaybeder...

Alisa o günlerde masum bir kızdı
Elinden hiç eksiltmediği kitabını okumakla geçirirdi gününü
Sonra rüzgar tersine esmeye başladı
Alisa oldu bir cellat
Aşık yürekleri bir bir taşladı...

Dinmiyor yağmurun sesi penceremin eşiğinden
Suskunluğa boğulmuş caddeler
Bu şehir ihanete uğradı uğrayalı
İflah olmaz oldu yaralı yürekler...

Alisa,bu bitmeyen fırtınanın sebebi sensin
Gözlerinin ahengi kalbimin katili sevgilim
Bir şarkıya hatta yüzlerce şiire bedelsin
Uykumda düşüm
Uyandığımda yegane gülüşüm sensin...

Bitirin bu karanlıkları
Zincirler vurun ayrılığın ayaklarına
Son kez tebessüm etsin yıldızlar
Konsunlar da evimin bir köşesine
Anlatsınlar
Aşk acımasız bir oyun ama aşıklar masumlar...

Sonsuz gülüşlere ve mutluluğa adadım şiirimi
Dönüp bakmadı ardına gidenler,gittiğinden beri...