Alışmak Zorundayım

yenik başlardım hep...
yenilmeye özlem duyulan kasabalarda büyüdüm
çok küçüktüm
ürkekliğimiz sonradandı
esmerliğimin yakan güneşten soracak kadar cesaretlenmenden önce
sakız kokardım
bir o kadar damla sakızı ümitlerdeydim
muhallebi çocuklarına dağıtırdım
gençliğimi
cesaret tebessümün içinde boğuşurken
sessiz bir çığlık
buram buram kan damlardı gözlerimden
gümüş rengi bir pırıltıyı alır götürüdü
kanımın en koyusu
önümü göremez
çaresizliği bir avuçta yutup
boğazımda kalırcasına su damıtırdım senden arda kalan her cümlede
yorgunluk bizim ki
son ve ılk kez diz çöküşümüzdü
hayır ve şer in ayrımında
kalanlardandık biz
hayırsızlığa özlem duyan özgür kuşlardandım
arkama bakmadan yürümek
kar tanesi düşlemekti
yaz sıcağında
en pastırmasından bizimki ama
gelip geçicı
kuşluk vaktinde kaybolan yarınları mum işığında aramak gibi...
keşkelerimizi takas etmekti
ama olmadı diye bilmekti
sualsiz yarınlarımızda
olabilmek isterdim
yoruldum...
daha fazla koşar adımla sana gelmek istercesine...

Alışmak zorundayım sanırım
ama
ne yapsam olmuyor...

Md.