Alıştı Yalnızlığım Yalnızlığına

Bir sensizlik günüydü
Kaybolduğum şehrinde,
Ne yana baksam görürüm belki diye
Sevinçli hüzünlerle beklemişti yalnızlığım gelişini

Kim bilir gecelerdeki soğuk rüzgâr
Yeminleriyle sorgulamıştı biten umudu
Belki de buğulu pencereden
Geleni kollamıştı ağlamaklı gözleri

Kalemimden damlamıştı bir gün
Yaktığım ağıtların
Kül olmuş sevgileri,
Şişedeki şarap gibiydi bazen
Kan kızılına boyamıştı hayatımı
Gittiğinden beri

Vurgun yemiş yeni tenleri
Güneşle kavrulup yanmıştı oysaki
Belki de yaz yağmurlarıyla ıslanıp
Aşk sarhoşu olmuştu,
Ettiği isyanlarla ötelere gidecekti belki de
Ama sensizken ölmek bile haram olmuştu
Çünkü ahiret bile, onunla vardı...

/Ne yazık ki sen yoktun,
Olmayacaktın,
Ve alıştı yalnızlığım yalnızlığına
Gidişine ve kendine.../

15.04.11