Alıştım Yokluğuna

Uzun zamandır kağıda kaleme küs yüreğim.

Seni yazmak gelmiyordu içimden.

Unutmak istiyor olsam da seni,

Pek başaramadım sanırım.

Ya da unutmak demeyelim de,

Yokluğuna alışmaya çalışıyorum.

Ben zaten çok başarısız bir insandım,

Senin gözünde.

Sana göre hiç bir şeydim,

Öyle demiştin yıllar önce son konuşmamızda.

Haklıymışsın.

Ne seni unutmayı başarabildim,

Ne de yokluğuna ne zor Alışmaya.

İlklerde çok zorlandım sensizliğe.

Sanki içim öldü ve beni toprağa,

diri diri gömmüşler gibi hissetim.

Nefes almak çok anlamsız geliyor,

ve ciddi bir şekilde ölüp gitmek istiyordum, sensiz kaldığım bu dünyadan.

Oysaki sendin benim dünyam.

Gök yüzü aydınlık olsa da,

Bana karanlık geliyordu.

Sanki bu dünyanın bütün renkleri,

Sen gidince beni terk etmişti.

Renksiz bir dünya,

zifiri bir karanlık Sarmıştı her yanımı.

Nasıl yaşanırdı sensiz bilmiyordum.

Sensizliği öğrenmeliydim,

Öğretmeliydim kendime.

Ahh bu sensizlik ne acıttı canımı.

Ne çok yaktı, yıktı, yok etti beni.

Cehennem Ateşlerinde alev alev yandım.

Yıkıldı dünyam başıma.

Nasıl alışacaktım senin yokluğuna.

Nasıl avutacaktım kendimi.

Her gün yüreğimden bir parça kesip,

Lime lime yok etmeliydim,

Hem seni Hem kendimi.

Çaresizlik içinde,

Öylece kıvrandım durdum günler içinde.

Ne zor geçirdim o günleri,

Ne çok bocaladım sensiz.

Bir yanım diri,

Bir yanım ölü.

Ama Zaman geçtikçe alışıyormuş insan.

Alışamam dediği her şeye alışıyor,

Ölürüm dediği halde yaşıyormuş.

Çok zor oldu inan yokluğuna alışmam.

Ölmedim ama sadece nefes alıyorum işte.

Yaşamak denirse buna yaşıyorum istemsizce.

Ben sensizliğe alıştım alışmasına da,

Alışamadı kalbim hala yokluğuna.

Biliyor musun.?

Seni sevmem için,

senin olman da gerekmiyormuş.

Bunu da kalbim öğretti bana