Allahın Kulu

Sessiz, sakin bir ormanda,
menekşe ve çiçek dolu,
arılarla tek başına,
yalnız yaşar allah kulu...

Gezer gündüz gölgelerde,
hayvanların dostu olur...
Son bilmeyen gecelerde
uyku kaçar, derin solur...

Ona şahıt bir tek ay'dır,
yalnız mutlu allah kulu...
Can dostum candan ayrı
kuytularda huzur bulur...

Hayvan yoldaş, insan uzak,
güneş saçar sevgi nur'u...
Ne bir yalan, ne bir tuzak,
yaşam orda saf ve duru...

İnsan oğlu baya azdı -
insanlığın özü kurur...
Allah kulu bundan kaçtı -
kalbi küçük ışık korur...