Alnım Düşünce

bir ben kaldım ahşap akşamların örtüsünde
kime ki öfkesi masalların
hep düşüm mü vurulur
alnım düşünce

hikayesi derin soluklarda saklıyorum
sokağın kör yamaçlarını
derince kuyular kazıp

bilmiyorsun
vaktin kısalan zamanında dinlediğim şarkıları
usulca

her nağmeden bir sen çıkıyorsun
sert vurunca mızrap
gövdeme

üryan yalnızlıklar kaplıyor
tahta yorgun masayı
ayaklarına çarpınca hüznün lacivert gölgeleri



fikrimle sevişiyorum
koyup seni koynuma
ürperiyor efkarım darda kalmış ağustos misali

avuçların olsa
sıksa
değişecek biliyorum tenimin sıtma tutan zelzeleleri

saçlarımdan kavrayacak kavgam
bu yalnız, bu ala karanlık gözlerimi batıracağım
gözlerine ...