Altın İplik
Kimsenin değil bu dünya
dinimiz , dilimiz , ırkımızla
her birimiz ayrı ayrı
kapıyı çalmadan . izinsiz girdik içeri
burası her kimsenin yeryüzündeki evi ...
Haz ve elem
başarı ve başarısızlık
düşe kalka , güle ağlaya
sesler , fotoğraflar , an/lar bırakıp anılara
kesişme noktasına yürüyoruz
gökyüzü şemsiyesi altında ...
Aslolan
Din , dil , ırk farketmez
o ?nu , seni , beni , bizi
andıkça kalbimizi çınlatacak
zahirî ve ahiri , bizi bize bağlayan
altın bir ipliktir sevgi ...
......
ah ! ..( insan ..!)
bunu bir anlasan ...
şiir böyle bir güzellik işte
kutlarım
Mükemmel bir sesi var şiirininizin ve özü sevgi ki olmasa olmazımızı bize hatırlatmışsınız yine şairce.Saygılarımla
kutlarım.. nicelerine..
Hayat !!!!!!!!!!!!!
Tebrik mi ? o da ne ?
Bin hayatı anlatırken Şair.................
Şiir güzel düşünceler yüklenmiş ; bize ona eşlik edecek güzel bir düşünce yazmak düşer diyerek izniniz olur umuduyla JEAN-JACQUES ROUSSEAU'nun Emil'inden bir yazı ekliyorum:
'İnsanı toplumsal kılan,onun güçsüzlüğüdür,yüreklerimizi insanlığa çeken,ortak mutsuzluklarımızdır:insan olmasaydık bu mutsuzluklarımız olmazdı.Her sevgi yetersizliğin bir göstergesidir:her birimizin başkalarına hiç gereksinimi olmasaydı,onlarla birleşmeyi hiç düşünmezdik. Böylece,güçsüzlüğümüzün kendisinden kırılgan mutluluğumuz doğar.Gerçekten mutlu olan bir varlık,yalnız bir varlıktır:Yalnızca Tanrı mutlak bir mutluluğun tadına varır;yoksa hangimizin buna benzer bir şey hakkında fikri vardır ? Biri,kusurlu olduğundan,kendi kendine yetebiliyorsa,neyin tadına varır ? Tek başına kalır,mutsuz biri olur.Hiçbir şeye gereksinimi olmayan birinin herhangi bir şeyi sevebileceğine inanamıyorum:hiçbir şeyi sevmeyen bir kimsenin mutlu olabileceğine de inanmıyorum.'' Tebrikler İlayda Hanım.