Amnezi

Hayat dediğin, o eski tanıdık değil
benim için artık


bu ev, bu odalar, bu salon
çok bildik ve tanıdıkken bir yandan
alışkın olduğum hiçbir sesi, hiçbir kokuyu
gözümde değil de, ruhumda iz bırakmış
hiçbir işareti bulamadığım bir yabancı


duvarlarına sinen insan kokusu,
yemek kokusu, eski eşya kokusu
ve sesler silinmiş
sonsuz bir karanlıkta akıp kaybolmuş
ev kendi geçmişini kaybetmiş... Leylâ



ruhum, kış bahçesinin kederli yalnızlığı


içimdeki kusursuz mutsuzluğu,
hayatla bağımdaki isimsiz eksikliği
ve boşluğa bağlandığımı bilmenin tedirginliği ile

yaşamak

ölüme bir adım yakın! ...