Amorti

dün güneşin ilk bulutlara değdiğini öğrendim
derdin kederin insanlar için olduğunu
gülmek olduğu kadar ağlamanın olduğunu
sevmek kadar nefretin olduğunu gördüm
görmek yeterli mi bilmem ama
acı kadar tatlıyı yaşadım
bir teselli ikramiyesiydi gülücüklerim
bu onlardan bunu çıkartıyordum
çünkü hayat büyük ikramiyeyi çoktan vermişti bazılarına
bazılarının kahkahalarıyla uyanıyor
onların sevinçleriyle tebessüm ediyor
ve menfaatlerinin kurbanı oluyordum...
artık biliyordum güneş benden önce
benim tenime uğramadan önce bulutlara
bembeyaz daha kir tutmamış pamuklara değiyordu
hayatta güneş gibi bana geldiğinde eli boş geliyordu
çünkü benden önce uğrayıp sevindirdikleri vardı
büyük ikarmiye denen umudu dağıtıp geliyordu
sevinmeliydim çünkü kimseye vurmayan amorti
hep bana vuruyordu
acıyla karışık...
hayat gelmesi gerektiği için gelir
getirmesi gerekenleri getirir
alması gerekenleri alırdı...
ve bu hayat benden almasını bildi
ama vermesini öğrenemedi...