Ana Dilimdir Adın

Mutluluğunu verir misin bana
mutsuzluğuma
büyümek için bütün sancılarım
kar yağmayan bir şehrin
kardan adam yapmayı bilmeyen bir cocuğuyum ben
kusuruma bakma ne olur
yine gözyaşlarım karışmış mısralarıma
adını zikredince üşüştü kalp çarpıntılarım
sırf, işte sırf bu yüzdendir sabırsızlığım...

Gidişinde anladım öznesiz cümleler kuramamayı
içimi rüzgarlara açmayı öğrendim
ve bir de
seni beklerken kendimden gitmeyi
ben sende kuralları yıkmayı sevdim
kimliğime, kimsesizliğime bir cevapken adın
sınır ihlali aşktan yargılanırdı yüreğim
sen benim barış için savaşımdın
savaştığımdın...

Hiç karşılaşmadık aynı durakta
sen hiç binmedin benim bindiğim otobüse mesela
korkularım kadar çocuk oluyorum
ve kendime susacak kadar yitik
çaresizliğe çıktıkça her köşe başı
ıslanıyorum bütün günahlarımdan arınırcasına
sırılsıklamım işte
nefesindeki buğuya teslim olurcasına...

Harflerim yırtık
kalmadı cebimde parça cümlelerim
bu kaçıncı vedanın kışıdır üşüdüğüm, anlamadım
gidişinde sevgilinin
sevdanın mevsimi de değişirmiş, öyle mi
''aşk'' denilen sözcüğü ben hep sende kanattım
sahi, her aşk kendi içinde fırtınasına yenilir mi
yada söyler misin
'severek gidiyorum' diyenlerin herhangi biri
hiç, gittiği yeri sevdiğine tarif edebilir mi..?

Kime benzer bu sonsuzluk dedikleri şey
hangi acı yokluğunla boy ölçüşebilir
bir başına
her gece haykırışlarla uyanmanın adı var mıdır
kaç kez yapışır ıslak bir yağmur
sensizliğin yalnızlık şakağına
bir şehir çökmüşçesine yılgınım
şiirlerim hep kırılgan kalır sen susunca
şevkatçe muhtacım sessizliğine
ne olur umarsızlığımı bağışla..!

Acının kursağındayım
incitircesine ertelenir gelişindeki umudum
ben en çok
sen bakınca sersemleyişimi sevdim zaten
yüzümde hala mahkumiyeti var bakışının
ana dilim hep hasret kalır tebessümüne
yanağımda asılıdır tanıdık, müzmin bir ifade
ben bu sahneyi hep biyerlerden hatırlarım
sesin kadar uzak
nefesin kadar yasaktır yaşanmışlığım.