Anadili Eylül Kokan Çocuklar‏

pencere kenarında bir sardunya gibi üşüyorum
ve gri bir camın ardında anadili eylül kokan çocuk/lar
sesini anımsıyorum birden
bir buluttan diğerine atlayan küçük bir kız olup
şarkı söylüyorsun,
ayaklarında buz patenleri
yüzümdeki çizgilerde dinleniyorsun
acıtmak ister gibi izlerimi

bilmiyorsun
bir başladı mı susmaz burada yağmurlar
geçmişten gelen sarı zarflı bir mektup gibi
eğilip öpüşün geliyor aklıma ellerimi
asılıyor kalbime esmer bir rüzgar

sonra
bir yelkenliyle açılıyorum
gece sesimde, ayrılıklardan siyah bir peçe, yorgun ve yaşlı
sana söyleyemediklerimi yabancı bir lehçe gibi
saklıyorum
suskun dudaklarım uçukluyor bu yüzden

Mekan yine aynı gölün kıyısı ve o şatoya dalıyor gözlerim
duvarlarında yaptığı yaramazlıklara kahkahalar atan küçük bir cadı
bahçesinde bez bebeğini anne şefkatiyle
dizlerinde sallayan bir melek
unutuyoruz bakarken birbirimize
her ayışığı arkamızdan ıslık çalan korkuları
ölüm gibi, aşk gibi
ve ah anlatamamak sana
çünkü biliyorum iyi bir dinleyici olmadığını
ben çayımı karıştırırken
tahta bir iskemlede
sen denizinde safir sularla oynayan küçük bir bebek

hani diyorum
silsen yüzündeki o inatçı kızamık boyalarını
ve bölüşsen
cadılar bayramında topladığın şeker ve çikolataları
giyinsen beyaz bir gelinciği
buluşsak adını hiç duymadığımız bir kasabada
devirsen kolundaki sepeti
paylaşmak sürülse avuçlarına
anadili eylül kokan
çocuğun...


çözülür belki hüznün kilitli dili....