Anı-sızım

Oturup seninle bir ekmeği bölüşemedik
Bahar süslü gelinciklerin cıvıltılarında
Güneşin vurduğu saatlere uyanamadık
Bir bütün olarak şimdi apayrı illerde
Parça parça kaldık

Vurulmuş prangalar,yolcular saatlere soluksuz bir kış getirmiş
Özlenen ne varsa
Ezip geçmiş üstünü ; Kara bir örtü gibi siyahlara sarmış
Yosun tutmuş kimsesiz bekleyişleri

Eskimeyen ne varsa,şimdi yıkık dökük bahçemizde
Solgun çiçeklerimizi besler
Büyütür umutlarımızı
Hep uzattığımız kelepçeli yollarımızın
Ardınca uzattığı kasisli maniaları
Ellerimiz kavuşsa ,gözlerimiz ırak
Gözlerimiz değse gözlerimize
Saatler uzak
Ama bahar
Elbette her şiirin sonunda bir umut doğar

İşte ben yorgun bir direnişin kıvılcımlarından
Her gün biraz daha sen doğururum
Taze taze büyürsün içimde
Kimi zaman mavi,kimi zaman yeşil gözlerinden
Hasret biriktiririm
Ben her doğan güneşe yeni bir sen büyütürüm

Başımın üstünden esip geçen sabah yelleri
Çehremi soluğunla tokatlar
Yoksa uyandığını duyuran taze nefesin midir ?
Ben sensiz geçirdiğim yıllara bir o kadar küskün
Bir o kadar biçare
Yokluğundan dokunamadığım saçlarına
Gözlerinin kaybettiği derin dehlizlere ; Anı-sızım
Dolmasın gözlerim ; Ya ağlarım ya gülerim
Ama başımda hep unuttuğun derin sızım
Hiç bilmeyeceğin karanlık yok'oluşlarım
Gün olur çoğalır bulutlarım
Bir rüzgar gibi göçerim ansızın...


11.10.2018