Anı/lar

Zaman geçtikçe aralanıyor gözdeki perde,

Bir kibrit çöpüyken hiç bitmeyen bir romana dönüşüyor ansızın anılar.

Zaman tazeliyor, yeniden üretiyor durmadan, haykırırcasına.

Göz kapakları direniyor

nafile

Anılar düşlerle birleşmeden önce direniyor yalvarırcasına

Direniyor karşı koyulmaz, aşılmaz Berlin duvarı gibi,

Kapanıyor sonra.

Savaştan kaçan çocukların anneleriyle

Zambaklarla süslenmiş dere yatağında 

Oyun oynuyor gibi düşlüyor, annemi arıyorum

durmadan ona koşuyorum ona ağlıyorum, bulamıyorum!

Ruh halim semâlarda peygamberlerle savaşırken

Tanrıyı arıyorum sonra, bulamıyorum.

Bir Tanrı diyorum bir Tanrısı olmalı insanın,

Görebildiği, dokunabildiği,

Bu acıları üstüne yıkabileceği

Ve

Sorabileceği sorusu olmalı insanın

Savaşları değil silahları değil katilleri değil,

Aşk'ı.

Tanrı/m, aşk/ım

Ne muazzam şey seni sana yanmak

Silüetin lütuf buyursun yegâne anılarıma

Lâl yüreğime bu hengâme karanlıkta.

Göz kapaklarımı sana kapatıyorum bu gece 

Ahh Dziwawa yağ artık dünyama!