Anladım ki

yalnızlığın içime işledi...
tıpkı toprağın da
çatlaklarına işlediği gibi şu Ağustos'un...
boynuna sarıldım sensiz akşamların
ve bir teselli düştü ciğerlerime
sen yakan hasretinin kor ateşlerinden...
ve anladım ki yakışların o kadar da kötü değilmiş
anladım ki
Mecusi'den başka hiç kimseye ateş ibadet değilmiş...

yalnızlığın iklimimde var artık,
tabiatımda var yükü
sensiz şu duruşumun omuzlarında...
ve ağustos böcekleri
her gece seni haykırır
ve sensizliğimi
çığlık çığlığa
yüzüme yüzüme..

ve gecenin karanlığından kaçamam bir türlü
o gözlerinden de kaçamadığım gibi;
gözlerini düşünürüm
sabahlara kadar oturduğum
şu tahta iskemlenin üzerinde...
yalnızlığın sabahlarıma da işledi biliyor musun
karanlık bir güneşe açılıyor artık pencerem
boğucu bir sabah serinliği doluyor odama
dışarıda cıvıl cıvıl hissizlikleri kuşların
bahçemde rengarenk sensiz donuk çiçekler
ve amaçsız bir saat duvarlarında odamın
sesi öylesine içime dokunuyor ki
sanki sensizliğin zamanını vuruyor...
söyle bana sen gittiğinden beri
duvardaki o masum çocuk neden hep ağlıyor..
ve ben neden hep ağlıyorum...
anladım ki
ağlamak o kadar da kötü değilmiş
ve anladım ki
ağlamak sadece
masumca çaresiz bir serzenişmiş...

ölüm bile üşür senin ıssızlığında
ve ölüm bile kıskanır o sensizliği benden..
ve o sensizlik ki
soğuk mermerlerine işlenmiş
kitabesi şu yalnızlığımın;
ve o sensizlik ki
boğuk mabedinde inzivaya çekilmiş
viranesi şu bahtsızlığımın...

yalnızlığın yollarımda var artık...
ve sen varsın
sana uzanan şu kızgın asfaltların sonunda...
gürül gürül vuslatların,
serin serin vahaların var
ve serap serap...

inan ki anladım artık
çok sevmek kavuşmaya sebep değilmiş
ve anladım artık
Mecnun'dan başka hiç kimseye vuslat haram değilmiş...
şimdi ben Mecnun'u da anladım
kavuşamamak aslında o kadar da kötü değilmiş...