Anlamadın

Seni ne çok sevdiğimi,
Gözlerimin içine baktığın günler de bile
Anlamadın...

Olur olmaz yerde başımı eğdim
Eline ne geçti göz göze değdin
Sen kara kuşattın ben allar giydim
Halimden anlamadın...

Herkes acı çekerken bir nedenle ağlarmış
Ben ağlarken sen hep güldün
Selimden anlamadın...

Hep kendi bildiğin yollardan gittin
Benim menzilimi yokuşa sürdün
Yolumdan anlamadın...

Hayat yaşanılarak öğrenilirmiş
Bildiğim kadarıyla
Sen bunca seneyi nasıl yaşadın
Delimden anlamadın...

Duyduklarımı gördüklerimi hissettiklerimi
Sana anlatmaya çalıştım bir nedenle
Çekip gittiğin gün yüzüme bile bakmadın
Felimden anlamadın...

Hayvanlar koklaşarak
İnsanlar konuşarak anlaşırlarmış
Ben konuştum sen hep sustun
Dilimden anlamadın...

Her kıyametin koptuğu günde
Başımı duvarlara vurmak geldi içimden
Aciz kaldım kudurmalarımda
Elimden anlamadın...

Meğer ne kadar çaresizmişim o günlerde ben
Saçlarımı yolduğumda
Telimden anlamadın...

Kendi yaralarımı hep kendim sardım
Söktüm yüreğimi eline koydum
Boynu bükük bir gül misali yalvardığımda
Gülümden anlamadın...

Sonra birden bire sarardım soldum
Bir yudum suya hasret yaprak misali
Dağıldım savrulan topraklar gibi
Çölümden anlamadın...

Hey hat o gün geldi çattı
Ecel dayandı kapımıza
Can istedin canımdan
Canımı verdim
Ölümden anlamadın...


Fevzi Cahit
Ozanca/İzmir