Anlamsız Yağmurların Arkasından Selası Okunmayan Aşklara

Bir geceden buğulu bir ses
titrek bir mum alevinin ardında
sararmış kaç kağıt var
adı sen olmayan şiir yapraklarında
şimdi kaç gözyaşı sen eder
ya da bütün aşkları toplasan bulur mu bir sen



Kaç dilek tutarsın baharın müjdeleri ile
kaçından vazgeçip
attın okyanusların derin köşelerine
hangisi tutar acaba tutsam dilimden senin adını
hangi dua sana çıkar öldürmeden beni
sen misin cellat yoksa ben mi
hayat dediğin narkoz etkisinde ameliyat masası
düşünmem ben baygınken
cümleleri seçme beyninde
dök işte dudaklarının cehenneminden
yakacağın tek yürek
tozlu yada kirli
silkelendikçe döktüğüm sen değil misin
yapraklar neden sonbaharda dökülür
ayrılıklar neden bu kadar seni bana götürür...


ağlamalı mıyım şimdi
gözlerim şişene kadar
mevsimlerden ne bilmiyorum ki
güneşin ortasında ayazlara mahkum kalmışım
sen bütün medeniyetime merkez olmuşsun
bütün şehri kabul ettim
kendimden vazgeçtim


yak şimdi geceleri
zamanlar bizi sorsun bilinmeyenlere
bütün acıları yükledim sırtıma
çile dergahımda saklısın şimdi
sana dair ne varsa seceremde
bırakıyorum yarım kalan sevdalara
alışamadım ....
gözlerin kadar yok olmaya


Adını kazıdığım o tahta masa
mevsimlerden ne bilmiyorum
ellerimle dokunduğumda hissedemiyorum
uçup giderken senden başka diyarlara
kaybettiğim ne varsa kalsın boş bir tahta masada
hani oynayan çocuklar
bir salıngaç ve üstünde kaç hayal
daha yükseğe sallayın
daha yükseğe...
umuda dair ne varsa
hepsi boş bir bulut işte
attım kendimi geri dönüşümsüz
sevgilere...


kaç adım atabilirim
ya da kaç kez koşup sana kan revan tutunabilirim
rüzgarı hırçın bir şehrin
dalgın gözlerinde kalmışım
hüzün kokan ellerinin en son çizgisindeyim
alın yazımı alın yazıma ekledim
gittiğin yerlerde değil
gördüğün yerdeyim...