Anlasa Bu Küçük Adam

Tahta bir beşikte sallarken beni,
Hayata inat tebessümüyle...
Güneşin vurmadığı,annemin gölgesi,
Fısıldarken,iki titrek dudağı,solgun,
Ninniler...
Masallar...
Büyütürken çocukluğumu,
Yaşamın en fedakar çiçeği,
Anlasa bu küçük adam,zalim kaderi,
Tanıyacağını belirsizliklerde seni,
Bilmem...
Gider miydi,bırakıp da...
Gönlünün huzur dolu beşiğini.

Tebeşir değil ki şu,evvelden yazılı alın yazısı...
Nereden bilsin bu küçük adam silemeyeceğini.

Bir kömür sobası vardı...
Geçmişten,en çok onu özlerim şimdi,
Cayır cayır alevinde...
Hayaller...
Umutlar...
Sevdalar ısınırdı...
Üşümek bize hep uzaktı,
Anlasa bu küçük adam...
İhanet ağacının,yapraksız bir dalında,
Yedi cihanda...
Süreksiz kara kışı yaşayacağını,
Bilmem...
Bırakır mıydı...
O eski püskü,mutluluk sobasını...

En çok kuşları severdim,sarı zamanlardan,
Umarsız...
Kedersiz...
Tasasız kuşları...
Masum,melek kanatları,
Anlasa bu küçük adam...
İleride...kırlangıç olamayacağını,
İstese bile,başka diyarlara ardına bakmadan,
Kalbi kanamadan,yol alamayacağını,
Bilmem...
Sever miydi...
Şimdi gözüne düşman görünen,hicret kuşlarını.

Aşıktı bu küçük adam,sadece aşık,
Ab-ı hayattan tek yudum alma şansı olsa,
Onu da yapardı aşkına sevdalık...
Anlasa bu küçük adam...
Prangalarla bağlı,yalnızlık mahkumu olduğunu,
Bilmem...
Aşık olur muydu,o sisli gecede,

Olurdu...
Çünkü aşk elde değil...
Söz dinlemez,riyakar yürekte...

Kızıl bir sabahın son deminde,bitecek bu hikaye,
Kaybolacak yıldızlar ve kapanacak hayat-i perde.