Anlat

anlat diyorsun bana
kendini anlat...

sevgiyi sevdim en çok, bir de
uçsuz bucaksızlığı,dalgaların köpüğünü,
kırlangıçların telaşını,
annemin sıcacık kucağını,
babamın kocaman kollarını,
şükrederek yediğim ekmeği,
içtiğim suyu,
gül bahçelerinin o eşsiz kokusunu.
en çok yalnızlık öğretti bana
kalabalığın öğretemediğini...
uzak yollar,uzak ufuklar
uzun çöller aldı götürdü beni hep
bir vapur düdüğüne oturup saatlerce ağladım,
sallanan bir mendile senelerce
umutlarımı bağladım.
en çok sustum,
sustukça yaptım
en anlamlı konuşmalarımı..
giden oldum,kalan oldum,
duran,bakakalan,yutkunan oldum,
aldanan oldum küçük bir gülüşe,
dünyaları veren oldum
yanımda yürüyene.
en çok
söylenecekken susulan,
bakılacakken baş çevrilen
tutulacakken kaçırılan
zamana acıdım,
yaşanacakken yaşanmayanda
kaldı hep aklım..

anlat diyorsun bana
kendini anlat...

küçücük bir kız çocuğuyum işte
yüreğinde martılar besleyen
babasının kocaman kollarında
dünyayı gülerek izleyen...