Anlatabilmek

Anlatabilmekten geçen bir yoldu
ağrılı ve sancılı
yalnızlık iklimine doğru

Esir cümleler düğümlerken boğazımı
gözlerine dalardım
sakin huzurlu
düş maviye boyanır
gece sabahı giyinirdi
susardım

cam kırığı saatler
yüreğime batarak geçerdi
uykusuz bir odada

merdivenleri unutkan
bir apartmanın
en güzel dairesinin kapısında
ayrılırdım
hürriyetimden
anlardım

en ağır yükünü taşır gibi
yer yüzünün
dönerdim yalnızlığıma

anlamsızca yürünen kaldırımlar
sana çıkması imkansız sokaklara sapardı
ağrılı sabah şafaklarında
sağ yanımdaki
tarifsiz sancıyla
ellerine düşerdim
yanardım

yağmurlar gelirdi
utangaç ve masum bir çocuk yüzü
ellerime dolardı

güneşe dokunurdum
yanık tenli bir mevsimde
bütün sorgularından geçip tarihin
olmazlar olsun derdim
ay düşerken sulara
düşerdim bir iskeleden
mavinin en koyusuna
yeşil bir yaprak boğulurdu zamansız
ağlardım