Anlatılmazdın

Hani yağmurlu bir gün,
Islanırken sevgimiz,
?Şiirimi yazar mısın?? demiştin.
Yazdım bebeğim yazdım.
Seni anlatamasa da kelimelerim.
Mezarımı kalemimle kazdım.
Şiirinde önce ruhunu yitirdim.
Mısralarla birlikte ağladım.
Seni hayallere hapsettim.

Önce hüzün girdi,
Aralanmış penceremden,
Üşütürcesine sensizliği,
Medet umdum hayalinden,
Titretirken yokluğun içimi,
Yaşlar süzülürken gözlerimden,
İlmek ilmek işlerken hasreti,
Kadınım sen şiirleşirken,
Anladım seni özlediğimi,
Hayatı sana bağladım.
Türküler hatırlatırken seni,
Ben sensizliğimde seni yazdım.
Hasreti anlatan şiirini,
Yazdım sonunda canım,
Şiirinde varlığını kaybettim.
Boş odalarda seni aradım.
Kelimeler anlatamadıkça,
Mezarımı kalemimle kazdım.

En çok sen istemiştin.
Senin için seçilen kelimeleri,
Gülizarımdaki en nadide,
Gözleri kamaştıran gül misali,
Senin için dersem de,
Seni ölümsüzleştirsem de,
Şiirler anlatamadı ki,
Kelimeler yitirdi bir bir,
Bakışlarında kifayetini,
O an anladım ki bebeğim,
Aşk gibi anlatılmazdın.
Ancak yaşanırdın.

Yinede sırf sen mutlu ol diye,
Sen okudukça unutma istedim.
Durmadı sahiplenen ruhum,
Durdurulamazdı kalemim,
Kelimeler dağlar gibi sıralandı,
Sayfalar doldu.
Şiirin giyip beyazları,
Gelin oldu.
Ama kana boyandı,
O beyaz gelinlik,
Tetiği çeken sendin,
Beni vururken sensizlik,
Seni ben anlatamadım.
Yar etmediler aşkları,
Esamesi bile kalmazken,
Yaşanan sevdaların,
Ben kışın ortasında,
Sen yalancı baharlarındaydın.
Titreyen ellerimle,
Yazdım ruhum seni yazdım.
Yokluğunla ölmeden önce,
Kelimelerle mezarımı kazdım.
Seni toprağa verince,
Anladım... Anlatılmazdın.