Anlıyordum

bir çocuk gördüm kaldırımda,
bir kış günüydü o zamanda,
terkedimiş ve masumdu bu hayatta,
anlıyordum..

gitmiştim onun yanına,
gözleri ağlamaktan kapanmış,
ve ürpererek bakıyordu,
gözlerimin içine...
anlıyordum...

soramadım 'kimsin' diye,
çünkü belliydi,
bir kabanı, bir ayakkabısı,
ve yoktu sahip çıkanı,
anlıyordum....

yanlızdı kaldırımda tek,
hani evlenirler ya severek,
bir sene sonra kucaklarında bir bebek,
ayrılmaya karar verirler hep,
anlamıyordum...

peki o masumların neydi suçu,
niye onlara bırakıyorsunuz sonucu,
onlar o kaldırım köşelerinde,
sizin geleceğinizi ümit ederek,
yaşıyorlar hep aynı yerde,
sizi düşleyerek....