Anne

katonun eteğine sığınmış bir ısırgan otu gibi
çaresizce dusuyor gözyaslarım anne

kortum zannetme diye
koynuma koydugun mendili ıslatmıyorum gözyaşlarımla bile

geceler buralarda sessiz bir azrail oluyor yoklukların gölgesinde
tanımadığım kadar mermi sesi duyuyorum
dik yamaçlı dağların sessiz ve sakin yerlerinde

herşeye rağmen bir uçurumun kenarında olsam da anne
sırf hayata gıcıklık olsun diye gülümsüyorum öylesine

hasret dedikleri böyle bir şey olsa gerek
hayellerinin ötesine çizdiğin bir sonsuzluğu yüreğindeki sevgiyle birleştirmek

belki de koklamadığın bir çiçeğin kokusunu
rüyalarının en güzel anlarını süslediğini zannetmek

herşeye rağmen senin kokun bir başka geliyor
yalnız kaldığım bu dağ yamaçlarında anne

gözlerinin menekşesine koydum
yüreğimde küllenen sırat köprüsünden keskin aşkımı

biliyorum uzaklarda kokumu ararsın
belki de ellerimle gözyaşlarını silmemi istersin anne

dağların eteğinde yatan yıldızlara anlatabilirim sadece
senin gözyaşlarının düştüğü hayallerimizi anne