Anne Bakma, Pinokyo Çıplak!

Anne, benim gözlerim de düğmesiz bir görü
Bu kadar iyi koku almamızın sebebi,
sessiz kalmaktır belki?
...

Virgül olayım dedim
sonra değil,
önce gelen
ardından giden.

Dayanıp da bir perdeye, uzunbeyaz
bilmesinler yalnızlığımı
öylesi taşa sürtülmüş oluşumun
topaklanmış derisi
sırtımda, yün kını.
Kini seslerimin, toplasam öğle vaktine
-ki öğlenler biraz da boğaz açısıdır
sessizliğimizin olağan kahvaltılarında
balık bardağı, dişimle parçaladığım an'ım benim

terzilerin sivrisineklerden bir iğne kutusu
bir çıplaklık korkusu
edinip te sakladığını bilir misiniz?

Bilir misiniz;
bir marangoz,
fakirliğindeki kimsesizliğine sarılmıştır sıkıca
muhakkak...
Muhakkak biraz da Collodi okumuştur hepsi
tavan aralarına iliştirdiği pinokyolara
kuş pislemiştir
ya da kırılmıştır burunları bir haylaz çocukluk eseri

yalanına ortak olmuşumdur o aralık mutlaka.

Mutlaka...
babam bir işaret dikmiştir omzuma
ya da koltuk altımdaki ben'e üflemiştir nefesini
susmanın yalan söylemek olduğunu
bilmediğim zamanlarda.

Üçe bölüneyim dedim
tek kolumu yiyerek
entarime sinmiş ağ kokusu
ekseriya ayak bileğimdeki yuvadan
firar etmiştir, kışakırmızı
korku.

Bir ev
dedim ki bir ev;
marangoz ve terziden başka ne ister?
Beni inşaa et,
dörde böl; yıkılıp, koptuğum yerden...
beni dik
beni sök yaralandığım yerden!...