Annem

ah annem
topraktan kaldır başını
kuru ellerinle yüreğimi okşa biraz
hiç emmediğim sütünden ver
çorak toprak gibi dudaklarım
kurudu
kurudum






içimdeki boşluğa düşüp duruyorum
boşluk büyüyor ben küçülüyorum
annem tut beni düşüyorum
düştükçe üşüyorum






kuşatma altında şehir gibi
duvarlarım vuruluyor
korumasız savunmasız
korkularımı uyutmaya çalışıyorum kınalı beşikte
ağlamıyorum
ağlayınca babam kızıyor






sesin yankılanıyor yıkık duvarların altında
ellerin
sütün
sesin
boşlukta sallanıyor
annem tut beni
düşüyorum






kimi sevsem yanımda değil
seni sevmesem gelir misin
dilim varmıyor
diyemiyorum






...