Annem Babam ve Çocukları

Hayatımı değerli kılan anneme ve babama derin bir sevgi ve sonsuz bir saygıyla…

Geceleri yoksuluz

Sabahları -gün ışığında- çok daha yoksul…

Annem öğretmişti;

“El etek açmayalım…/ namerde muhtaç olmayalım” diye

Dört kardeş -saçlarımızda güneş, gözlerimizde deniz-

Acımızı dörde böler

Aramızda eşitçe pay ederdik yoksulluğu…

Babam; İstanbul’u mesken tutan

-Yakışıklı-hovarda-kabadayı-

Kendi âleminde dünyalar kurup dünyalar yıkan

Boşlukta kaybolan sesler ve yıldızlar kadar uzak

Ve fakat bir kavuşma anı ve bir nefes kadar sıcak ve yakın olan…

Babam; her gece saksımızda açan bir çiçek

Çok çook uzaklardan uzatıp uzatıp dudaklarını

Uykumuzda bizi hiç uyandırmadan öpen…

Annem; yalnız bir serçe

Yuvasına çalı çırpı toplayan

Telaşlı, ürkek ve yorgun

Kanatlarında dört mavi serçe

Dilinde tutuklu bir ses… Sesinde yarasına bastırdığı içli bir şarkı;

“Yârim İstanbul’u mesken mi tuttun aman

Gördün güzelleri beni unuttun aman…”

Yoksuluz…

Soframızda siyah fakir ekmeği/ biraz da mısır

Tarladan lahana en karasından -sofrada milli yemeğimiz olan-

Bol kelem, bol pırasa -hiç haz etmediğim-

Biraz domates, sarımsak, biraz da yeşil soğan

Kahramanımız turşu -bol soğanla kavrulup imdadımıza koşan-

Çayımıza katık ucuz peynir

Azıcık zeytin -tembih edilmiş, tek ısırıkta asla yutulmayacak olan-

Biraz yoğurt, biraz ayran, biraz da kuyudan su -hepsi bu-

Rüyalarda muz…/ çikolata…/ rüyalarda tatlı bir sevinç…

Şu güzelim şarkıları, türküleri ve de şiirleri ve de kitapları

İsyankâr bir çığlık gibi dilimize katmayı

Ve dünyanın gelmiş geçmiş bütün dertlerini ve bütün kederlerini

Acılara çıraklık etmiş maharetli bir usta gibi sırtlanıp da taşımayı

Az da olsa gülmeyi/ kıt kanaat sevinmeyi

Annem öğretmişti;

“El etek açmayalım…/ namerde muhtaç olmayalım” diye

Beşe bölüp eşitçe pay ederdik aramızda;

Annem + bir kız kardeş + üç erkek kardeş = beş

Ve… Beş + Babam = altı eder;

Babam İstanbul’dan dönüp de gelirse eğer…

Çocuk yıllarım ve Mart 2020