Annem ve Çocukları

“Anneme -kucağına sığındığım bir çocuk sevinciyle-“

“Biri kız üçü erkek

Gözlerinden deniz

Avuçlarından kuşlar

Ve saçlarından-sarı ve sıcak-

Güneş fışkıran çocuklarım var benim;

Acı ve yokluklarla gıdım gıdım emzirdiğim…”

Yüreğinde kırılan fay hatları

Yüreğinde enkaz

Yüzünde kıvrım kıvrım dolanan depremlerin derin çatlak izleri

Ve gözlerinde eski yağmurlardan kalma ıslak bir hüzün

Dudaklarında inadına alaysı bir gülümseme

Ve inadına yaşamak ve inadına daha fazla gülebilmek arzusu…

“ah! Gün görmemişliğim-iz-”

“ ah! Yaşayamadıklarım-ız- ” dedi aynanın karşısına geçip

Aynaya baktı; bir ömrü yeniden doğup doğup yeniden yaşar gibi

Gözlerini kapayıp açtı; hızla geçen bir zaman gibi

Ve karanlığı def eden güneşin ışığına

-eskiyen bir çocuk gülüşüyle- yasladı gözlerini;

Güneşin ışığına ve sıcağına hayran kalarak…

Ağlar gibi/ güler gibi

Yüreğinde küllenen çocuksu bir aşka yeniden yanar gibi

Haykırıp haykırıp susar gibi

Hüzünle eşeleyip, gözyaşıyla harladı yüreğinin o sonsuz ateşini…

İçini döker gibi/ eksik kalan bir gülüşü yüzüne işler gibi

Gelir gibi/ gider gibi

Ve ağaran bir ömrü tel tel örer gibi -usulca- dokundu saçlarına

Neye benzediğine;

Yılların kanırta kanırta kendinden söküp aldıklarına

Ve silip silip attıklarına baktı -nasıl? Hala yaşadığına şaşıp kalarak-

Yıllar sonra ışığa çıkan ve soluksuz kalan bir madenci gibi

Ciğerleri patlarcasına derin bir nefes aldı;

Neye benzediğine odaklandı yeniden -karar kıldı-

Ve ömründe ilk kez konuşur gibi/ ağız dolusu güler gibi

Ve Nazım’ın hiç söylenmemiş olan

O en güzel sözünü bulmuş gibi-büyük bir sevinçle-

“Çocuklar anne/ babalarına benzer…

Ben çocuklarıma benzedim” dedi annem

Gururlanarak…

Mayıs 2019