Arada Bir Unutma

hastalanıp ilaç aldığında bile
içindeki mikropların iyileşmesini dileyen
ve ölüyorlar diye üzülen bir kalbim vardı çocukken,
o zamanlar bilmiyordum;
iyi olmanın fazlasıyla kötü bir şey olduğunu...

bilmiyordum,
çünkü çocuktum....

yağmur yağarken Allah'ın ağladığını,
güneş açarken bizlere gülümsediğini,
bulutlar kaplayınca gökyüzünü bizlere küstüğünü düşünüyordum
ve bazen O'nunla konuşuyordum,
sesini duymuyordum ama beni dinlediğini biliyordum...

çocuktum, masumdum
o zamanlar her şeye inanıyordum...

büyüdüm,
çocukluğum da geriler de kaldı,
gittikçe kirlendi masumiyetim büyüdükçe....

sonra bir gün sen çıktın karşıma,
çocukluğumdaki masumiyeti gördüm suretinde,
bir mucizeydin,
inanılmaz derece hayran bırakan inanılır bir şeydin,
inandım...

gözlerinde aynı parıltı,
gülüşünde henüz kirlenmemiş bir dünya vardı,
hiç tereddüt etmeden kandım...

çocukluğuma ilk dönme girişimiydi sana gelmek belki de...

aşık oldum...

aşık olmadın...

daha da aşık oldum...

gittikçe bir başka sevdim seni...
gittikçe sen...

sevmedin...

gittin...

ve anladım;
iyi olanın sonunun elinde sonunda kaybetmek olduğunu,
birini fazlasıyla düşünmenin sonunun kendini unutmak olduğunu,
ki kendini unutanın bir hatırlayanının da olmayacağını,
anladım...

istediğin kadar gidebilirsin,
istediğin kadar uzaklaşabilir,
terk edebilirsin beni...

tek isteğim;
arada bir unutma,
beni unutmayı...