Araf Kadını

Sizler yokken ben,
hayata karşı bir duruş,
yepyeni bir ivme kazandım.
Gittiğim her yere,
götürdüğüm bir pervazından,
selamına eğilerek baktığım,
bir cama yol aldım.
Her adımda bir şeffaf.
Her atılışta bir geri çekilme.
Eşli bir dans.
Ritmleri feyz aldığım,
kuşatılmış bir vals.
''Etrafın sarıldı!'' diyenlere;
''Yaralarım sarıldı!''diyorum.
Darpın çekim kuvveti,
izlerin soğukluğuna yenildi,
İçsellik kalktı diyorum.
Dışa vurum, candan gelim,
kanırta kanırta son buluyorum.
Ağarta ağarta ışıyorum,
güne rakip bir düşman gibi.
Sakin,sessiz bir diriliş!
Büyük,kocaman bir dikiliş!
Gözlerin içine,hayatın beyazına...
Paslı rengimi,güneşin yalazına,
tan edasıyla değdiriyorum
Yeryüzünde kendilerini seven,
öylesine, delicesine seven,
adamlarla evli kadınlar gibi,
tek celsede boşaltıyorum,
doldurulamayan yerimi...