Arafta Bir Kadın

Yoksuldu kadın
Virane evinin bahçesinde
emanet duran bir masa..
Bir eli çenesinde,salmış kendini
Masaya emanet yorgun bedeni
oturduğu sandalyesinde
...
Yoksuldu kadın
Yırtığı dikilmiş çorabına kadar
sıvası dökülmüş duvarına kadar
yıkılıp giden hayallerine..
gözlerinin buğulu, hüzünlü
bakışına kadar yoksuldu
...
Evlatları vardı biçare,
bir de hayırsız kocası
Ümidini çala çaputa bağlamış
Sevgisizlikten yüreği kanamış..
Azıcıkta saftı hem yüreği, hem aklı
Yoksuldu kadın!
Yarım aklını peynir ekmekle
yiyemeyecek kadar yoksul
ama gelmişti işte, şu cihana bir kere
ve kaygısız değildi başı
azıcık olsa da aşı
...
Kadın yoksul!
Bir şaire mısra olacak kadar
Bir ressama ilham verecek kadar
Bir zalimin mağduru olacak kadar yoksul
...
Kimileri böyledir işte
Bedeni varlıkla yokluk arasında
miş'li geçmiş zamana en yakın
Görünmezdirler pek çoğu için,
hakir görülmeleri hariç fakirlikten ötürü
Yoksun be kadın..
Yoksulsun ey kadın!
Ruhun iki dünya arasında...
ARAFTA