Aramadım

Şafağın erken yüzüyle, soğuk rüzgârın zalim tiziyle attım kendimi sokaklara.
Özlenmiştin belki bir yerlerde.
Ama inan seni aramayacaktım.

Ne öğrencilerin yüzünden akan pazartesi sabahının sevimsizliğinde;
Ne kadınların yüzünde danseden yarım-yamalak makyajlarda;
Ne de muavinlerin cırtlak sesinde, olmayacaktın.
Biliyorum.
Boşu boşuna aramadım sokak kadınlarından geçerken.

Boşu boşuna aramadım.
Olmayacaktın günün aydınlığında.
Ne gökyüzüne tutunan bulutlardan yağacaktın;
Ne de ağlayan bir nehir gibi gözlerimden akacaktın.
Çekiçle örsün demirci ustasını kendinden geçiren sevdasında da olmayacaktın.
Aramadım.

İnsanlar...
İnsanlar daima bir şeyler dilenir.
Hep biraz daha kazanma telaşındadırlar.
Kaybedeceklerine sahip çıksalar ne ala.

İnsanlar çözülemeyecek tek şeydir, anlaşılmayacak tek şey...
Sürekli bir şeyler yitirirler farkında olmadan.
Bu yüzden yitirilen her şeyin kalabalık suratlara yansımasında da aramadım.
Dönüp bakmadan kazanacaklarıma; yitirmemek için, var gücümle sarılmaya koştum
elimde kalanlara.

Her şey değişiyor.
İnsanlar-aşklar
İnsanlar anamsızlaşırken aşklar kısalıyor.
An-lık aşklar kurban arıyor dört bir yanda.
Ve âşıklar durmadan bir şeylere kanıyor.
Ömür dediğin ne ki:
Hangi ömür bir kuşun kanat çırpması gibi anlamlı,
Hangi ömür bir gülün ömrü kadar zamanlı.
Değişen şeylerde de aramadım seni, kısalan şeylerde de.

Böyle kal... Böyle kal
Boş ver insanları, aşkları... Sen daima böyle kal.

Ama değişmeyen şeyler de yok değil.
Ne bugün düne kavuşuyor, ne gün geceye.

Ve... Gece şairlerindir.
Karanlıklar çöküp işçiler yorgun argın atarlarken kendilerini evlerine
Şairlere gün doğar.

Gecenin ve mürekkebin koyuluğunda ararlarken her bir şeyi
Ne mum ışığının,
Ne tükenen sigara paketinin
Ne de pencere camından geçen karanlığın farkındadırlar.

Ve gecede de aramadım sesini
Ne elerin bu kadar soğuktu, ne de gözlerin.
Bu yüzden gecenin üşüyerek camdan geçen renginde de olmayacaktın.
Aramadım.


Sözyaşları/Antakya?2002