Arayış
Özlemle geçiyor bu tatlı ömür,
İçimi yakıyor sensiz geçen gün
Yine akşam oluyor, başlıyor hüzün,
Ne zaman bitecek, sensiz olan gün?
Herkes gülerken içimden ağlarım,
Her geçen günü ömürden sayarım.
Anıları her gün bir, bir kovarım,
Ne zaman bitecek, sensiz olan gün?
Düşlerimde olsun görmek isterim,
Açılan fallardan ümit beklerim.
Fallarda ümit yok bahta küserim,
Ne zamaan bitecek, sensiz olan gün?
Yıllarsa geçiyor durmak bilmiyor,
İçimdeki özlem asla bitmiyor,
Gözlerim yaşlı geçmişi özlüyor,
Ne zaman bitecek, sensiz olan gün?
Durmaksızın işleyen bu zaman çarkının dişlileri arasından kendi düşlerimize sıyrılınca anlarız kaybolan anlarımızın paha biçilemez değerini. Aşınan yolları yamarken insanlar, dökülen yaprakta hüznü, esen rüzgârda üşüten güzü ve ıslatan yağmurda sırılsıklam dünlerin sofrasında kaderi kaşıklarlar. Kahırlı bir şarkının unutulmuş sözlerine benzer oysa hayat, bugünün özünü saklayamayanlar, hep yiten dünlerin kırık türküsünü ezbere söylerler. Kutlarım.